معرفی زنان تاثیرگذار در معماری:

هیچ گاه نمیتوان از نقش موثر و تاثیرگذار زنان در معماری غافل شد اما در طول این سالها تبعیض‌های جنسی و ساختار سفت و سخت جامعه موجب می‌شد که مشارکت‌های آنها نادیده گرفته شود. معماری اغلب به‌عنوان حوزه‌ی تحت سلطه مردان تلقی می‌شود. حتی در آن زمان، الیزابت گرازیولو، بنیانگذار و مدیر معماران خانه زرد، می گوید که مدارس معماری فقط قهرمانان و الگوهای مرد را تجلیل می کنند، زیرا او هرگز در مورد زنان در معماری یاد نگرفت.

گرازیولو می گوید: «هیچ زن واقعی در معماری کلاسیک وجود ندارد که بتوانم به گذشته نگاه کنم. من می دانم که ما وجود داریم؛ ما فقط باید آن زنان را به روشنی بیاوریم تا مردم درباره آنها بدانند.”

با این حال، معماران زن هستند که در حال تغییر صنعت هستند و همچنین تلاش می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که معماران زن جوان برای ادامه راه، رویاپردازی و ترس از ایجاد نقش خود در زمینه معماری الهام می‌گیرند.

در این مقاله قصد داریم تا هم با معماران خارجی و هم معماران زن ایرانی الهام بخش در حوزه معماری بیشتر آشنا شویم و نقش آنان در توسعه و پیشرفت را ذکر کنیم.

۱. زاها حدید: Zaha Hadid

زاها حدید در سال ۱۹۵۰ در بغداد عراق متولد شد. او اولین زنی بود که بالاترین افتخار معماری، جایزه معماری پریتزکر (2004)، را دریافت کرد. طرح های پارامتریک او در همه زمینه ها، از معماری و شهرسازی تا طراحی محصولات و مبلمان مشهود است و از او به عنوان معماری یاد میشود که مرزهای حلاقیت و نوآوری را جابه‌جا کرده است.

لقب معروف زاها حدید ملکه منحنی است.

آثار زاها حدید عبارتند از: مرکز ورزش های آبی لندن، مرکز فرهنگی حیدر علی اف و خانه اپرای گوانگژو و…

۲. ماریون ماهونی گریفین: Marion Mahony Griffin

ماریون در سال ۱۸۷۱ متولد شد و در رشته معماری در MIT تحصیل کرد. پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۸۹۴، او شروع به کار برای پسر عمویش کرد، که اتفاقاً با چندین معمار دیگر، از جمله رایت، که ماهونی را در سال ۱۸۹۵ استخدام کرد، یک ساختمان مشترک داشت. ماهونی به عنوان اولین کارمند او، تأثیر قابل توجهی در توسعه سبک پریری داشت، در حالی که رندرهای آبرنگ او به زودی مترادف کار رایت شد. همانطور که برای رایت در آن زمان معمول بود، او را برای هیچکدام به حساب نمی آورد.

 ماریون ماهونی گریفین، اولین کارمند فرانک لوید رایت و اولین معمار زن با مجوز رسمی در جهان است. مانند بسیاری از زنان دیگر در این حرفه در آن زمان، کارهای گریفین اغلب تحت الشعاع کارهای مردان معاصر آن زمان قرار می‌گرفت. با این وجود، این گریفین بود که بسیاری از کارهای رایت را در دوره ای که معمار مشهور در آشفتگی شخصی قرار داشت، به عهده گرفت. گریفین با تکمیل پروژه هایی مانند خانه آدولف مولر در دکاتور، ایلینوی، کمک زیادی به حرفه رایت و میراث او کرد.

۳. دنیز اسکات براون: Denise Scott Brown

دنیز اسکات، نویسنده، معلم و برنامه ریز شهری بود که  بیشتر سال های خود را در  شرکت به نام ونچوری اسکات براون (Venturi Scott Brown Architects)  با همسرش رابرت ونتوری به اشتراک گذاشت.

دنیس اسکات براون پیش از ملاقات با معمار رابرت ونتوری، مشارکت های مهمی در زمینه طراحی شهری داشته است و تحقیقات او در شهرسازی و معماری برای همیشه بر این صنعت تأثیر گذاشته و به تعریف جنبش پست مدرن کمک کرده است. اگرچه ونتوری برنده جایزه معماری پریتزکر شد و بیشتر در کانون توجه قرار میگیرد ولی تحقیقات و آموزه های اسکات براون درک مدرن از رابطه بین طراحی و جامعه را شکل داده است و کمک شایانی به ونتوری کرد.

دنیس براون را به عنوان مادربزرگ معماری یاد می‌کنند.

برخی از طرح‌های بسیار تحسین‌شده او عبارتند از: ساختمان‌هایی مانند بال Sainsbury در گالری ملی لندن، ساختمان استانی کاپیتول تولوز و موزه هنر سیاتل .

۴. گیسو حریری و مژگان حریری: Gisue Hariri and Mojgan Hariri

خواهران حریری در دهه ۱۹۷۰ از ایران به ایالات متحده مهاجرت کردند تا در دانشگاه کرنل در رشته معماری تحصیل کنند. آنان شرکت خود را در سال ۱۹۸۶ تاسیس کردند. از آن زمان، گیسو و مژگان حریری زیبایی شناسی منحصر به فردی رادر کارهای خود ایجاد کردند و توانستند زرق و برق اواسط قرن را ترکیب کنند.  طرح های جسورانه از ویژگی‌های بارز طرح‌های این دو معمار است.

گیسو حریری در مورد تأثیر مناظر ایران بر آثارش می‌گوید:« بزرگ شدن در محیط بیابان موجب میشود انسان، سعی در خلق آثار مهم  بدون کاستن از زیبایی و حضور خارق‌العاده‌اش بکند.» او در ادامه میافزاید:«بیابان ظاهراً خشن است، اما کسی که با طبیعت آن صمیمی باشد، خطوط احساسی و مناظر باشکوهی را می یابد که انسان‌ها را جسور می کند.»

۵. الیزابت دیلر: Elizabeth Diller 

دیلر یک معمار آمریکایی است که تمام تلاش خود را برای ادغام معماری و هنر کرد او همیشه در حال طراحی بود و از مدادهای رنگی، شارپی‌های سیاه و رول‌های کاغذی  برای به تصویر کشیدن ایده‌هایش استفاده می‌کرد. ایده‌های دیلر بسیار خلاقانه و دور از تصور بود و همین موجب میشد تا بسیاری از طرح‌هایش اجرایی نشود با این حال با پافشاری‌های او بسیاری از رویاهایش محقق شده است. در سال ۲۰۰۲، او ساختمان Blur را در دریاچه نوشاتل، برای نمایشگاه سوئیس ۲۰۰۲ ساخت. این نصب شش ماهه ساختاری شبیه مه داشت که توسط جت های آب دمیده شده به آسمان بالای دریاچه سوئیس ایجاد شد. دیلر آن را تلاقی بین “یک ساختمان و جبهه آب و هوا” توصیف کرد. هنگامی که بازدیدکنندگان وارد Blur می‌شدند، مانند “پا گذاشتن به سطحی بی شکل، بی خاصیت، بی عمق، بدون مقیاس، بی جرم، بی سطح و بی‌بعد بود.”

دیگر کارهای بسیار تحسین شده شرکت او شامل طراحی High Line است که یک پارک عمومی مرتفع به طول ۱.۵ مایل است که در سمت غرب منهتن در امتداد خط قطار متروکه قرار دارد. این پروژه آنها را به شهرت بین المللی واداشت. پروژه های قابل توجه دیگر شامل گسترش موزه هنر مدرن، هر دو در نیویورک، و مرکز موسیقی لندن است. سبک او عمیقاً در سنت مدرنیسم ریشه دارد، سبکی که در دهه ۱۹۲۰ در اروپا توسعه یافت.

در سال ۲۰۱۸، دیلر تنها معماری بود که در فهرست تأثیرگذارترین‌های مجله تایم قرار گرفت.

۶. مایا لین : Maya Lin

شهرت اصلی مایا لین (متولد ۵ اکتبر ۱۹۵۹) به خاطر مجسمه‌ها و بناهای تاریخی بزرگ و مینیمالیست او است. زمانی که لین تنها ۲۱ سال سن داشت و هنوز در مقطع کارشناسی در دانشگاه ییل تحصیل می کرد، طرح برنده یادبود سربازان ویتنام را در واشنگتن دی سی خلق کرد که بیشتر به خاطر مینیمالیست بودن آن مورد بحث قرار گرفت. لین بیشتربه عنوان یک هنرمند و معمار آموزش دیده مطرح است.

او در سال ۲۰۰۹ توسط باراک اوباما، رئیس جمهور وقت آمریکا، مدال ملی هنر را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۶ دستاوردهای او با مدال آزادی ریاست جمهوری شناخته شد.

۷. نری آکسمن: Neri Oxman

او یک طراح آمریکایی-اسرائیلی است و رهبری گروه تحقیقاتی Mediated Matter که یک گروه تحقیقاتی  که در طراحی ارگانیک تخصص دارد را بر عهده دارد. او برای اولین بار واژه «محیط زیست مادی» را ابداع کرده است و به دلیل علاقه اش به ساخت و ساز با اشکال بیولوژیکی و در نتیجه «زنده» بودن ساختمان مشهور است.

Neri Oxman روش های جدیدی برای تفکر در مورد مصالح، اشیاء، ساختمان ها و روش های ساخت و ساز ایجاد کرده است. او همچنین چارچوب جدیدی برای همکاری های بین رشته ای ایجاد کرده است. برخی از کارهای او شامل مجموعه ای از مصنوعات دیجیتالی طراحی شده بر اساس اجزای مولکولی از شاخه های درخت، اسکلت بیرونی حشرات و استخوان های انسان است.

۸. اودیل دک: Odile Decq

اودیل دک که در سال ۱۹۵۵ در فرانسه متولد شد، با این باور بزرگ شد که برای معمار شدن باید مرد باشید اما او کلیشه مردانگی را در معماری شکست و پس از ترک خانه برای مطالعه تاریخ هنر، دک متوجه شد که انگیزه و استقامت لازم را دارد تا حرفه‌ی معماری مردانه را بپذیرد و در نهایت مدرسه خود را به نام موسسه Confluence برای نوآوری و استراتژی‌های خلاقانه در معماری در لیون فرانسه راه‌اندازی کرد و هدف آن القای آموزش معماری با رشته های دیگر مانند فیزیک، جامعه شناسی و هنرهای تجسمی است و به همین دلیل مشهور شد.

او معماری را به عنوان یک ماجراجویی و صنعتی می‌بیند که همیشه باید به مردم این امکان را بدهد که پیشرفت کنند، در شرایط خوب زندگی کنند و رویکردی انسان‌گرا به همه چیز داشته باشند.

برخی از پروژه های برجسته او عبارتند از: موزه هنرهای معاصر در رم، ایتالیا و FRAC Bretagne در رن. او جوایز معتبر متعددی مانند جایزه جین درو در سال 2016 – بخشی از جوایز زنان در معماری – و Commandeur de l’Ordre du Merite در فرانسه را دریافت کرده است.

۹. آنابل سلدورف: Annabelle Selldorf

معمار آلمانی الاصل آنابل سلدورف کار خود را با طراحی و تنظیم مجدد گالری‌ها و موزه‌های هنری آغاز کرد. امروزه او یکی از محبوب‌ترین معماران در شهر نیویورک است. طراحی او برای سازه در خیابان باند ۱۰ یکی از شناخته‌شده ترین طراحی‌های او است.

۱۰: جولیا مورگان: Julia Morgan

جولیا مورگان اولین زنی بود که در مدرسه معماری École des Beaux-Arts شرکت کرد و اولین زنی بود که به عنوان یک معمار حرفه ای در کالیفرنیا کار کرد. مورگان در طول ۴۵ سال فعالیت خود، بیش از ۷۰۰ خانه، کلیسا، ساختمان اداری، بیمارستان، فروشگاه و ساختمان آموزشی از جمله قلعه معروف هرست (Hearst Castle) را طراحی کرد.

جولیا مورگان برخلاف بقیه‌ی معماران زن که جذب کار شوهرانشان میشوند و از او اعتبار میگرفتند،‌خودش اعتبار کار خودش بود.

در سال ۲۰۱۴، ۵۷ سال پس از مرگش، مورگان اولین زنی بود که مدال طلای AIA، بالاترین افتخار موسسه معماران آمریکا را دریافت کرد.\

۱۱:جین گنگ:‌Jeanne Gang

جین گنگ، همکار بنیاد مک آرتور،بنیانگذار و رهبر Studio Gang، یک شرکت معماری و طراحی شهری است.او عضو آکادمی هنرها و علوم آمریکا و یک قهرمان ملی لژیون است و به دلیل فرآیند طراحی‌اش که روابط بین افراد، جوامع و محیط‌ها را پیش‌زمینه می‌کند، شهرت بین‌المللی دارد. مجموعه کارهای متنوع او مقیاس ها و گونه شناسی ها را دربرمی گیرد و فراتر از مرزهای مرسوم معماری گسترش می یابد. رویکرد او منجر به برخی از جذاب‌ترین معماری‌های امروزی شده است. از جمله برج آکوا، مرکز آرکوس برای رهبری عدالت اجتماعی، و تئاتر نویسندگان. او در حال حاضر در حال طراحی پروژه های بزرگ در سرتاسر آمریکا و اروپا است. از جمله مرکز علم، آموزش و نوآوری گیلدر در موزه تاریخ طبیعی آمریکا در نیویورک. یک پردیس واحد برای کالج هنر کالیفرنیا در سانفرانسیسکو. و سفارت جدید ایالات متحده در برازیلیا، برزیل.

جین برنده جایزه ملی طراحی ۲۰۱۳ (کوپر هویت، موزه طراحی اسمیتسونیان) شد و به عنوان معمار سال ۲۰۱۶ انتخاب شد. او در سال ۲۰۱۷ مفتخر به دریافت جایزه یادبود لوئیس آی کان شد و عضو افتخاری موسسه سلطنتی معماری کانادا شد. آثار او که به طور گسترده منتشر و تحسین شده است، در دوسالانه معماری ونیز، دوسالانه معماری شیکاگو، موزه هنر مدرن و موسسه هنر شیکاگو به نمایش گذاشته شده است. او نویسنده کتاب Reveal، جلد اول کار و فرآیند استودیو گنگ و Reverse Effect: Renewing Chicago’s Waterways است که آینده ای کاملا سبزتر را برای رودخانه شیکاگو متصور است.

جین یکی از فارغ التحصیلان برجسته دانشکده طراحی هاروارد است که اخیراً به عنوان استاد عملی منصوب شده است. او به طور مکرر در سراسر جهان سخنرانی می کند و در کمیته های مدنی و طراحی متمرکز و گروه های مشاوره ای خدمت می کند.

ممکن است او را به خاطر طراحی آسمان خراش سال ۲۰۱۰ شیکاگو به نام «برج آبی» شناخته شود. این ساختمان، از دور ساختمان ۸۲ طبقه با کاربری مختلط شبیه یک مجسمه مواج به نظر می رسد، اما از نزدیک، پنجره ها و ایوان های مسکونی نمایان می شود. بنیاد مک آرتور طرح گنگ را «شعر نوری» نامید.

 سبک معماری او فراتر از ساختار ساختمان و شهرها است و در عوض تجسم ایجاد روابط بین انسان ها و جهان ساخته شده است. او معتقد است که معماری او کاتالیزوری برای تغییر است. یک مثال خوب از این مفهوم، مفهوم ایستگاه پولیس او است که هدف آن بهبود نحوه تعامل غیرنظامیان با مجریان قانون از طریق ادغام ایستگاه های پلیس با مراکز تفریحی مدنی است.

۱۲: لیدی الیزابت ویلبراهام: (Lady Elizabeth Wilbraham (۱۶۳۲-۱۷۰۵

لیدی الیزابت ویلبراهام که اغلب او را اولین معمار زن اروپا می نامند، طراح برجسته خانه های بزرگ درقرن هفدهم در انگلستان بود که در این زمان، تقریبا غیرممکن بود که یک زن بتواند در این هنر (معماری) فعالیت کند به همین دلیل ویلیام مراقب بود تا اسناد کتبی از فعالیت خود بر جای نگذارد. به همین دلیل، محقق جان میلار معتقد است که ویلبراهام حدود ۴۰۰ ساختمان را طراحی کرده است. این شامل خانه بلتون (لینکلنشایر)، خانه آپپارک (ساسکس) و ویندزور گیلدهال (برکشایر) است. یکی از ساختمان‌هایی که او به‌عنوان ساخت‌کننده اعتبار شناخته می‌شود، خانه خانوادگی او در استافوردشایر، وستون هال است، ملکی با جزئیات معماری غیرمعمول که بعدها در خانه کلاودن (باکینگهام‌شر) و کاخ باکینگهام نیز استفاده شد. ویلبراهام همچنین به سر کریستوفر رن جوان آموزش داد و به او کمک کرد تا ۱۸ کلیسا از ۵۲ کلیسای لندن را طراحی کند که پس از آتش‌سوزی بزرگ لندن در سال ۱۶۶ روی آنها کار کرد.

۱۲. فرشید موسوی:

فرشید موسوی از سرشناس ترین معماران زن ایرانی است که در سال ۱۳۴۴ شمسی در شهر شیراز چشم به جهان گشود. وی در سن ۲۴ سالگی به لندن مهاجرت کرد و تحصیلات خود را بعد از به اتمام رساندن در دانشگاه داندن، در دانشگاه هاروارد ادامه داد.
او در این دانشگاه با الکساندر زایروپلو آشنا شد که بعد از دو سال همکاری با وی ازدواج کرد. هدف های مشترک آن ها سبب شد تا بتوانند آینده ای روشن برای خود به وجود بیاورند.  فرشید موسوی بعد از تجربه های کاری خود در دفاتر رنزو پیانو و زاها حدید همزمان با تحصیلش، در شرکت رم کولهاوس مشغول به کار شد. همکاری این زوج در دفتر رم کولهاس سبب شد تا ایده راه اندازی یک شرکت معماری به نام FOA در ذهن آن ها به وجود بیاید.

دفتر کوچک معماری FOA در سال۱۹۹۵ به دلیل برنده شدن در طراحی فرودگاه بین المللی یوکوهاما ژاپن به شهرت رسید. ساخت این فرودگاه بعد از۷ سال توسط این زوج معمار(فرشید موسوی و الکساندرا زایروپلو) به پایان رسید و برای معرفی معماری انگلستان در بی‌ینال معماری ونیز توسط کنسولگری بریتانیا انتخاب شد. افتتاح پارک آودیتوریوم در میدان فرهنگ‌های بین‌المللی در بارسلونا، برنده شدن در مناقضه المپیک ۲۰۱۲ لندن، شرکت در انستتو لندن و برگزیده شدن طرحشان برای ساختمان جدید تئاتر و موسیقی BBC در وایتسیتی لندن از موفقیت های چشم گیر این شرکت در سال ۲۰۰۴ بوده است.

 طرح‌های بی نظیر این شرکت به سرپرستی خانم فرشید موسوی و زایروپلو، به گونه‌ای است که تلفیقی بی نظیر از طبیعت و معماری را ارائه می‌دهد. موسوی معتقد است که معماری به معنای ایجاد تغییر در زندگی روزمره انسان هاست و باید ساختمان را نه فقط برای افرادی که از آن ها استفاده می کنند بلکه برای کسانی که از کنار آن عبور می کنند نیز طراحی کرد. او کانسپت را نقطه آغاز طراحی می داند اما در ادامه ذکر می کند که برای داشتن طرحی ماندگار باید به فراتر از الهام و کانسپت بنگریم.

کارهای وی از برجسته ترین و خلاق ترین نمونه های معماری و طراحی فضاهای شهری است که از معروف ترین آن ها می توان به انتشارات دالنیوک در شهر کتاب کره ‌جنوبی، ساختمان تئاتر شهرداری توربیخا در اسپانیا، گذرگاه دریایی یوکوهاما در ژاپن، مجتمع اومرانیه در استانبول، مجتمع مسکونی کارابانچل در مادرید، مرکز تکنولوژی بارسلونا، دپارتمان جان لوییز، کالج طراحی ریونزبورن و ساختمان سه‌گانه EC3 در انگلستان،هتل بلومون در گروننیگن هلند، انستیتوی پزشکی قانونی مادرید و برج مسکونی دورانگو در اسپانیا اشاره کرد.

۱۳. کازویو سجیما: (1956) Kazuyo Sejima

کازویو سجیما یکی از بنیانگذاران SANAA (سجیما و نیشیزاوا و همکاران)،مستقر در توکیو، است. کازویو سجیما به عنوان یکی از پرکارترین معماران ژاپنی در تاریخ مدرن و همچنین یکی از بهترین معماران زن در تاریخ شناخته می‌شود و بیشتر به دلیل طراحی‌هایی با عناصر مدرنیستی تمیز و زیبایی‌شناسی معماری سفید مانند سطوح صاف، تمیز و براق ساخته شده از شیشه، مرمر و فلزات شناخته شده است مانند موزه نیویورک سیتی، مرکز آموزشی رولکس در سوئیس، موزه O-Museum ناگانو و موزه هنر معاصر قرن بیست و یکم کانزاوا.

او همچنین علاقه خاصی به کاوش در رابطه بین درون و بیرون دارد و در طراحی خود برای موزه جدید هنرهای معاصر،‌از طرحی کاملاً مینیمال استفاده می کند؛ مجموعه‌ای از مکعب‌های انباشته که به ساختمان پویایی و شکلی جذاب می‌بخشد.

کازویو سجیما در دوران کودکی هرگز رویای معمارشدن را در سر نمی پروراند و در عوض می‌خواست مادربزرگی با زندگی آرام باشد اما او اکنون یکی از محبوب‌ترین معماران زن در جهان است و روی برخی از چشمگیرترین پروژه ها کار کرده است همچنین او اولین معمار زنی است که مدیریت دوسالانه معماری در ونیز ایتالیا را بر عهده گرفت است.

۱۴. آماندا لویت: Amanda Levete

“آیلین گری ابتدا یک طراح بود و سپس به معماری پرداخت. برای من برعکس است.”
-آماندا لویت.

آماندا لوت بنیانگذار AL_A است که یک استودیوی طراحی و معماری، برنده جایزه بین المللی مستقر در لندن است. برخی از برجسته‌ترین پروژه‌های او شامل طراحی بال معاصر محله نمایشگاهی V&A لندن و طراحی آینده‌نگر موزه هنر، معماری و فناوری لیسبون است، او جایزه RIBA Stirling را دریافت کرد. برای آماندا، طراحی ساختمان تجسم معنای انسان بودن است، همانطور که در مورد هویت، مسائل اجتماعی و مسائل سیاسی است. او از اینکه معماری عمیقاً خلاقانه، فنی و بسیار مفهومی است لذت می برد.

لووت می نویسد: «در اساس، معماری محصور شدن فضا است، تمایز بین آنچه درون و بیرون است. “آستانه لحظه ای است که در آن تغییر می کند؛ لبه آنچه در حال ساخت است و آنچه چیز دیگری است.”

۱۵. لینا بو بردی: Lina Bo Bardi (5th December 1914 – 20th March 1992)

لینا بو بردی، بدون شک یکی از بزرگترین معماران زن تاریخ و طراح چیره دست ایتالیایی است. او در سال ۱۹۱۴ در شهر رم ایتالیا به دنیا آمد و در یک فرهنگ سنتی بزرگ شد که در آن زنان به جای دنبال کردن مشاغل در زمینه‌هایی مانند معماری بیشتر در خانه می‌ماندند. این معمار ایتالیایی در سال ۱۹۳۹ از کالج معماری رم فارغ التحصیل شد و به میلان نقل مکان کرد.
با این حال، این امر باردی را از پیشروی و اثبات خود بارها در سراسر کشور خود ایتالیا و همچنین سایر نقاط جهان از جمله برزیل منع نکرد. لینا بو بردی ساختمان‌های جسورانه‌ای طراحی کرد که مدرنیسم را با پوپولیسم ادغام کرد. بردی در اوایل دهه ۲۰ خود به یک معمار جوان بسیار با استعداد در ایتالیا تبدیل شد و حتی شرکت معماری خود را در سال ۱۹۴۲ در سن ۲۸ سالگی افتتاح کرد؛ یک سال بعد، از او دعوت شد تا مدیر مجله معماری و طراحی Domus شود.  محل کسب و کار او عمدتاً در طی جنگ جهانی دوم در اثر بمباران ویران شد و پس از جنگ ایتالیا را ترک کرد و در برزیل مستقر شد.

او در طول سال‌های اقامت خود در برزیل آثار چشم‌گیر بسیاری خلق کرد که برجسته‌ترین آن‌ها «کازا د ویدرو» یا خانه شیشه‌ای است که سال‌ها با همسرش در آن زندگی می‌کرد. در سال ۱۹۴۷، بو بردی برای طراحی موزه هنر سائوپائولو دعوت شد. این ساختمان نمادین که در بالای میدانی به طول ۷۰ متر معلق است به یکی از مهم‌ترین موزه های آمریکای لاتین تبدیل شده است.

باردی همچنین سازه‌های متمایز دیگری مانند سولار دو اونهائو و بسیاری دیگر را در این کشور آمریکای جنوبی طراحی کرد. بو بردی در سال ۱۹۵۰ مجله هابیتات را در کنار همسرش تأسیس کرد و تا سال ۱۹۵۳ سردبیر آن بود. در آن زمان، این مجله تأثیرگذارترین نشریه معماری برزیل پس از جنگ بود. بو بردی همچنین اولین دوره طراحی صنعتی کشور را در موسسه هنرهای معاصر تأسیس کرد. او در سال ۱۹۹۲ در حالی که بسیاری از پروژه ها ناتمام مانده بودند درگذشت.

نتیجه گیری:

اصطلاح «معمار» باید جامع باشد. دایان ماریچایلد. توصیه ها ترویج فرهنگ های قوی تر، مزایای بهتر، برابری و محیطی متعادل است (لنس هوسی، ۲۰۱۹).

ورود زنان جهان به عرصه هنر حرفه‌ای در بخش عظیمی از تاریخ دشوار بوده است. اگر فعالیت به عنوان نقاش و مجسمه‌ساز آسان نبوده، در نتیجه ورود به عرصه معماری برای زنان دشوارتر نیز بوده است. با این حال شماری از زنان هنرمند تسلیم دشواری‌ها نشدند و نام خود را به عنوان هنرمندان برجسته در تاریخ هنر ثبت کردند.

مقاله رو با این جمله به پایان میرسونم:

«زن دایره کامل است. در درون او قدرت ایجاد، پرورش و دگرگونی وجود دارد.»